Dit is misschien wel de meest persoonlijke oproep die ik ooit zal doen. Ik schrijf deze brief als dochter, als vrouw, als echtgenote, als moeder van een dochter én van een zoon.
De veiligheid van vrouwen staat de afgelopen weken dagelijks in het nieuws. Een onderwerp dat mij, net zoals zovelen van u, diep raakt. Want ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt om je niet veilig te voelen op straat. Om sleutels tussen je vingers te klemmen, te doen alsof je belt, altijd alert te zijn, enkel en alleen omdat je vrouw bent. Het is een pijnlijke realiteit die veel vrouwen herkennen, maar waar we nog te weinig openlijk over spreken.
Ik gun mijn dochter en haar vriendinnen een leven waarin dat niet nodig is. Net zo goed dat ik wil dat mijn zoon nooit de dader wordt, bewust of onbewust. Want dat ligt misschien wel de sleutel: hoe leren we onze zonen grenzen te herkennen en zelf aan te geven. Daar praten we nog te weinig over.
Te vaak hebben we het alleen over de extremen, de vreselijke verhalen die het nieuws halen, de moorden op meisjes als Lisa of Anne Faber. Maar het gaat niet alleen over psychopaten die onvoorstelbare dingen doen. Onveiligheid begint vaak veel subtieler. Het gaat ook over degene die blijft aandringen na een “nee”. Over grappen die grenzen overschrijden. Over gedrag dat als “normaal” wordt weggewuifd, terwijl het voor vrouwen allesbehalve normaal voelt.
Is het een utopie om te dromen van een samenleving waarin vrouwen zich altijd veilig voelen? Waarin grenzen vanzelfsprekend worden gerespecteerd? Misschien. Maar dat betekent niet dat we het gesprek niet moeten voeren. Juist het tegenovergestelde.
Daarom mijn oproep aan jullie allemaal: Kijk om naar elkaar, praat met elkaar, durf wat te zeggen. Praat met uw partner, uw collega’s, uw zonen, uw buren. Spreek uit hoe het voelt om vrouw te zijn in deze wereld. Leg uit wat het betekent om altijd op je hoede te zijn. Alleen door dit gesprek te voeren, kunnen we samen stap voor stap een verandering brengen.
Ik wil daar graag het voortouw in nemen door ruimte te maken voor deze cruciale gesprekken, door mij hard te maken voor betere straatverlichting, voor veiligheidscampagnes en voor voorlichting op scholen.
Laten we samen opstaan. Voor de Lisa’s. Voor de Anne’s. Voor mijn dochter en die van u. Voor alle vrouwen die het recht hebben om zich veilig te voelen.
Want dit is niet de wereld waarin ik wil leven en ik weiger het te accepteren.
Femke Lammerts
VVD-motie unaniem aangenomen
De oproep uit deze brief bleef niet bij woorden. Tijdens de raadsvergadering van 9 september diende VVD Dijk en Waard een motie in om vrouwen zich veiliger te laten voelen op straat. Deze motie is unaniem aangenomen door de gemeenteraad.
Met deze motie wordt onze gemeente gevraagd zich aan te sluiten bij het landelijke initiatief SAFE Streets. Daarnaast komt er gericht onderzoek naar de plekken waar vrouwen zich in Dijk en Waard onveilig voelen. Alleen als we weten waar het knelt, kunnen we ook effectief handelen.
Wat willen wij bereiken?
- Meer straatverlichting en een veiligere inrichting van de openbare ruimte.
- Veiligheidscampagnes en voorlichting op scholen.
- Bewustwording: grenzen respecteren moet vanzelfsprekend zijn.
- Samenwerken aan een gemeente waar vrouwen zich wél veilig voelen.
VVD Dijk en Waard roept iedereen op om met elkaar in gesprek te gaan, oog te hebben voor elkaars ervaringen en te werken aan een samenleving waarin vrouwen zich veilig voelen.
Veiligheid is geen luxe, het is een basisrecht!